czwartek, 20 sierpnia 2009

Ograniczenia obrotu dewizowego z zagranicą

Granice zasady swobody w dokonywaniu obrotu dewizowego (art. 3 ust. 1 ustawy) wyznaczane są postanowieniami art. 9 i 10 ustawy.

W art. 9 wymieniono czynności obrotu dewizowego, na dokonanie których wymagane jest zezwolenie dewizowe - ogólne lub indywidualne. Są to zarówno czynności obrotu dewizowego z zagranicą, jak i czynności obrotu wartościami dewizowymi w kraju. Katalog reglamentowanych czynności obrotu dewizowego, wymienionych w art. 9 ustawy, tj. wymagających uzyskania zezwolenia dewizowego, jest stosunkowo obszerny, ale jednocześnie należy podkreślić, że jest to katalog zamknięty.

Swoboda obrotu dewizowego z zagranicą wynikająca z ustawy nie narusza ograniczeń w jego dokonywaniu wynikających z innych ustaw (art. 3 ust. 4 ustawy). Przepisy polskiego prawa dewizowego zawarte są w wielu różnych aktach prawnych, w tym kilku aktach rangi ustawy. Prawo dewizowe nie jest więc jedynym ustawowym źródłem prawa dewizowego, ale jednym z kilku takich aktów. Prawo dewizowe jest podstawowym źródłem prawa dewizowego, określającym główne jego konstrukcje i zasady dokonywania obrotu dewizowego.

Ograniczenia - określone w odrębnych ustawach - z reguły odnoszą się do sposobu i warunków dokonywania lokat przez instytucje zbiorowego inwestowania, obowiązku uzyskiwania zezwoleń na podejmowanie określonego rodzaju działalności lub na dokonywanie określonych transakcji, obowiązku prowadzenia specjalnych ewidencji i zgłaszania faktu przeprowadzenia określonych operacji pieniężnych. Ograniczenia dotyczące dokonywania obrotu dewizowego, wynikające z postanowień odrębnych ustaw, mają zatem charakter szczególny w stosunku do uregulowań ustawy dewizowej i jako lex specialis wyłączają stosowanie, w konkretnym przypadku, zasady swobody dokonywania obrotu dewizowego wynikającej z generalnych postanowień ustawy dewizowej.

Wymóg posiadania zezwolenia dewizowego (a raczej sposób formułowania ograniczeń w obrocie dewizowym) dotyczy rezydentów lub nierezydentów, względnie konstruowany jest przedmiotowo poprzez określenie tylko rodzaju czynności obrotu dewizowego, a więc w jednakowym stopniu odnosi się do rezydenta i nierezydenta podejmujących takie czynności.


 

Linki sponsorowane